Gisterenavond keek ik naar het item over Schmallenbergvirus bij Nieuwsuur. Een schapenboer verlost een schaap van een misvormd, niet levensvatbaar, lam. Triest en herkenbaar. Je dag is toch een beetje verpest. De angst voor het werpen van de volgende ooi neemt toe. Weken of maanden wordt je heen en weer geslingerd tussen opluchting en teleurstelling. En je bent machteloos. Dat laatste is het ergste. Ik keek Hetty aan en allebei kregen we een rotgevoel. Tussen 2003 en 2006 hebben we een besmetting van Q-koorts gehad bij onze geiten. Daardoor verwierpen wel 50% van de geiten. Meestal heel vroeg maar soms ook halverwege de dracht. De diagnose Q-koorts werd toen nog niet gesteld en andere oorzaken waren niet te vinden. Maandenlang gingen we met lood in de schoenen de stal in. Wordt het weer miskramen rapen of zijn er gezonde lammeren geboren? Geloof me ik ben nog liever zelf ziek. Maar goed terug naar gisteren. Na afloop van het item komt er een dierenactivisten Tweet langs. “Dat het geen wonder is met de intensieve veehouderij dat er dierziekten zijn. Ofwel het is de schuld van de boeren dat er veeziekten zijn.” Dat trek ik op zo’n moment dus niet.
Ik heb boos teruggeschreven, dat het dikke vette onzin is. Er is nog nauwelijks iets bekend over het virus en het virus pakt alle dieren, grootschalig en kleinschalig. In plaats van een, volgens mij gewenst, fatsoenlijk debat te voeren wordt elke gelegenheid gebruikt om maar schuldigen aan te wijzen.
Later was er een item over muggen die een nieuwe ziekte, knokkelkoorts, verspreiden, een vergelijkbaar idee eigenlijk, maar dan bij mensen. Het zou net zo dom zijn om stedelingen (de menselijke megastal) daarvan de schuld te geven. Nou ja dat wou ik even kwijt.