El secreto del cerdo (matanza)

Het was diep in de avond van de Matanza. De wijn vloeide rijkelijk. Mijn kennis van het Spaans beperkt zich tot het primaire toeristenproza voor de dagelijkse noden. Met de roes van de slacht en de wijn kreeg het gesprek van onze Spaanse gastheren dan ook diepere gronden. Zij spraken over el secreto del cerdo, het geheim van het varken. Waar dat precies zat. In de diepere connectie van het landbouwhuisdier met zijn verzorger? In het verbond dat zij sluiten, jij zorgt nu  voor mij, dan zorg ik later voor jou? In het weten en accepteren van eenieders rol? In de enorme dankbaarheid als je ze voert, telkens weer, al kom je twintig keer per dag met eten? In het rijke pallet aan producten dat het achterlaat.
Ik ving flarden op en voerde gesprekken met anderen. Over pastinaken, geromantiseerde avonturen, over de economische recessie,  Barcelona versus Real Madrid, over de hak en de tak. Kortom, zoals een geslaagd samenzijn wel eens verloopt. Het geheim bleef schemeren in mijn hoofd.
Gisteren deed ik navraag en Bernardo stuurde mij een filmpje. Daarop snijdt een slager een stukje vlees uit een schouder. Ergens midden in de schouder ligt een smal stukje mals vlees; een haasje. Dat is dus het geheim. Diep in de schouder maar niet in de gedachte. Minder prozaïsch, een beetje teleurstellend eigenlijk. De slager sneed dat stukje er stiekum uit om zelf op te eten of duur te verkopen: de boer wist van niks. El secreto del cerdo.