Ik wordt een beetje gek wanneer bij de eerste vorstdag horden journalisten naar Friesland trekken om de schaatskoorts aan te kondigen. Als je op TV wil komen moet je zorgen dat je als eerste een quasi gevaarlijke plas op gaat. Heel Hilversum rukt uit om dat te filmen. Op de tweede vorstdag begint men de ijsmeesters lastig te vallen en worden er gaten in het ijs geboord: 2,5 cm. Op de derde dag gaan DWDD en PenW herinneringen ophalen aan 1962, met Rendier Paping en Jeen van de Berg. Op de vierde dag komen de eerste commercials voor choco en vieze rookworst. Morgen zal de eerste durfal de route gaan verkennen. Nou ja je begrijpt wat ik wil zeggen. Hoe groter de hype wordt hoe meer verzet ik voel opkomen. Ja en op het eind verkneukelijk ik mij dat het net niet door gaat. Het wordt al maar minder mooi namelijk. Met honderduizend cameras en iedereen die al schaatsend filmt, fotografeert en twittert . En met miljoenen schaatsallochtonen die komen zuipen en feesten, wordt ook de mooie elfstedentocht commercieel aangerand. Ik zou er voor willen pleiten dat alleen echte Friezen nog de elfstedentocht mogen rijden en bezoeken.
Dat terwijl ik een schaatsfanaat ben. Ik ben al heel lang lid van de Elfstedenclub maar heb helaas nog nooit kunnen rijden. Maar ik heb wel vaak serieuze voorbereidingen getroffen. Tochten in Kortenhoef, Rottemeren, de Gouwzee; ik heb het gedaan. En alle plassen in de buurt natuurlijk. Dat zijn er niet zoveel, want ik woon in Limburg. En daar was ik 30 jaar geleden toch een early adopter van de Noren. De meesten krasten toen nog op kunstschaatsen rond. Ik dichtte mij dan ook kansen toe om een van de snelste Limburgse elfstedendeelnemers te kunnen worden. Ik hield de ervaren regionale toerrijders gemakkelijk bij. Dat werd versterkt door een wedstrijdje op de Weissensee, waar ik een groepje amateurs, waaronder een meervoudig elfstedenklepper, versloeg op de 50 km.
Nu gaat het helaas niet meer, dankzij vervelende rugpijn, is de schaatshouding niet meer mogelijk. En ik ga niet een beetje rechtop, met de armen fladderend, hannesen. Schaatsen is diepe kniehouding, beide handjes op de rug, lange slagen, liefst in een klein groepje, dat kop over kop overneemt. (Ach word ik toch sentimenteel.)
Dus ja, ik ben gewoon wel verdrietig over mijn mislukte missie. Ik gun het al die kleppers wel om de tocht te doen. Maar ik gun het de rookworsten, choco’s, dwdd’s , penw’s, sidekicks en andere elfstedengeilaards eigenlijk niet.