Plots stopte ze. Draaide zich om. Keek mij aan. Rende naar mij toe en sprong in mijn armen. Een brok in mijn keel stokte mijn adem.
Als iemand het had gefilmd, pinkte Nederland nu een traantje van ontroering weg bij het gebeurde. Dan was het een TVdraaitdoor-fragment met eeuwigheidswaarde geworden. Nu moet u maar geloven dat ik het niet verzin.
Een dag na de aankondiging van Beatrixit en twee dagen voor haar verjaardag, kalfde een vaars en vanwege de Oranje-heisa noemden wij het kalfje Trix. En dag later lag zij te slapen in het weiland, -onze koeien lopen zomer en winter buiten-, terwijl moeder in de stal stond te vreten. Een ideaal moment voor het inbrengen van de oormerken. Met koe erbij leidt het tot nervositeit en ja wat zo’n moeder dan doet, weet je niet. In een eerdere blog heb ik al eens de aanval van een moederkoe beschreven, die leidde tot Johnny -Hoogelandachtige taferelen. (http://wievoedtdekuikensop.blogspot.nl/2011/11/johnny-hoogerland-en-de-godvergeten.html)
Dus maar liever apart. De knalgele flappen staan overigens prachtig op een zwart kalf, maar leuk is het niet om ze in haar oren te knippen. Afijn, beetje stoeien met het kalf en de flappen zitten erin. Trix rent weg, maar ziet geen moeder en raakt enigszins in paniek. Ik haal moeders op uit de stal voor hereniging, eind goed al goed. Maar bij terugkomst zie ik Trix niet meer. Nou is er een beetje glooiing in onze percelen, dus zal ze wel in het hoekje, uit het zicht, zijn. Maar nee, dan is ze natuurlijk onderlangs de talud teruggelopen. Het regent ondertussen pijpenstelen en doorweekt loop ik rond het perceel en langs het talud. Geen spoor van Trix. Ik haal Hetty erbij en we lopen beide een cirkel rond de boerderij. Hetty linksom, ik rechtsom. Nada. We lopen een grotere cirkel, zoeken heel ons landgoed af, in sloten, hoekjes, bosjes. Maar geen spoor.
Ik kom wandelaars tegen die ik vraag of ze wellicht iets gezien hebben of anders ons willen waarschuwen als er ergens een kalfje gezien wordt. We zijn een paar uur verder, wisselen natte voor droge kleren en bespreken de opties. De enige die een verklaring biedt: Trix is verdronken in de beek, die grenst aan onze weilanden. De beek die, door de overvloedige regen, hard stroomt en diep genoeg is om een kalf te verdrinken. We doen nog een ronde op de fiets, ook door het verderopgelegen bos, bij de buren, alle hoekjes op het erf. Ik meld de vermissing bij de Politie, mail de buren. Murphy law; alles wat fout kan gaat etc.. een verdronken kalf konden we afvinken.
Om half vier, zes uur na de verdwijning, belt een medewerker van Limburg Landschap. Of het kalfje dat hij aantrof in het bos misschien van ons is?
Wat volgt is een achtervolging door blubberig land, weiland, over prikkeldraad en door struikgewas. Een strijd om uitputting; een kalfje van een dag tegen een verkouden vijftiger, -weliswaar met duurvermogen-, met een onverwachte ontknoping.