Toen bleek dat er drie dwerggeitjes bij zaten. Ze konden elkaar niet missen. Aan een dwerggeit heb je volgens mij nog minder dan aan een ezel. Eentje heb ik gauw weggegeven omdat ze elke dag meerdere keren over het raster sprong en op de weg stond. Nummer twee overleed plots en zo was er nog maar een. Je denkt dat het verlies van twee vriendinnen de ezel en het geitje nader tot elkaar brengt maar niets in minder waar. Sinds een maand of zo, leeft het geitje, vol liefde de ‘bitch’ genoemd, bij onze vier varkens. Eerder sprong ze wel eens bij de varkens in de uitloop, vooral om wat voer proberen te stelen. Meestal stond ze later weer voor de deur om te vragen of ze terug mocht bij Fons, zo heet onze ezel trouwens. Maar blijkbaar is er punt gekomen waarop ze dacht dat varkens leuker zijn en de varkens dachten och dat geitje daar hebben we geen last van. Overigens leeft Fons tussen de andere witte geiten en is niet eenzaam hoor. Bel geen 144.
Hoe is zo iets gegaan? Ik kan alleen maar menselijk denken, dus hoe de beesten iets ervaren weet ik niet. Maar ergens moeten geit en varken overeengekomen zijn om verder samen te leven. Anders hadden de varkens, met zijn vieren en ieder vier keer zo groot, met gemak het geitje weg kunnen jagen.